Na een traumatische en lange vlucht belanden Afghaanse jongeren overal in Europa. ook in Sint-Niklaas spoelen ze aan. In hun thuisland zijn ze kanslos: geen scholing, geen werk, geen toekomst, enkel oorlog en armoede. Een enkeling krijgt een vluchtelingenstatuut, sommigen kunnen een beschermingsstatuut voor één jaar bemachtigen. 80% van de aanvragers heeft minder geluk en moet leven zonder papieren...

Op een maandagochtend staat de Tsjetsjeense Aslan in mijn kleine bureau. Hij is verkleumd en uitgehongerd. Hij smeekt om opvang voor zijn vrouw en zijn zes kinderen. Hij leefde enkele weken in een container zonder water, elektriciteit of verwarming. De barre winterkou dwingt hem om hulp te zoeken. VLOS is zijn laatste hoop.

De zeventienjarige Naim ziet er niet goed uit. Naim vluchtte met zijn familie naar een kamp in Iran, waar hij opgroeide. Zijn vader werd vermoord in Afghanistan. Op zijn zestiende zag Naim niet langer een toekomst in Afghanistan of Iran. Hij besloot zijn kans te wagen in het verre Europa. Maar liefst een volledig jaar was hij onderweg naar Europa. In 2009 strandde hij uiteindelijk in België, waar hij een asielaanvraag indiende.

Fadul is een harde werker. Vier jaar terug kreeg hij een voorlopige arbeidskaart. Bij een groot voedingsbedrijf kon hij meteen aan de slag als heftruckchauffeur. In en uit de diepvries, niet evident als je net het 'verhitte' Darfur ontvluchtte. VLOS hielp Fadul aan een bescheiden studio. Gedurende drie jaar liep alles prima voor Fadul.